* Επιμέλεια σελίδας: Πάνος Σ. Αϊβαλής, δημοσιογράφος

Καλό ταξίδι καπετάνιε θα σε θυμόμαστε για πάντα...

Click to get cool Animations for your MySpace profile
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...............................................Καλό ταξίδι καπετάνιε θα σε θυμόμαστε για πάντα...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Κυκλοφόρησε το περιοδικό "Υφος" με αφιέρωμα στον κάπταιν Νίκο Κωστάρα



* Πλούσιο σε ύλη με κείμενα, άρθρα αλλά και με αναμνήσεις του ιστοριοδίφη Νίκου Ι. Κωστάρα από τα Κακουρέικα Γορτυνίας από τα ταξίδια του στα πέρατα του κόσμου...
Με συνεργασίες συγγραφέων, ναυτικών αλλά και φίλων του καπετάνιου από την μακρινή Αυστραλία  γράφουν για τη ζωή και το συγγραφικό έργο του που δημοσιεύει εδώ και πολλά χρόνια στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο τόσο εδώ όσο και στην αλλοδαπή...
Καλοτάξιδο να είναι όπως λένε και οι ναυτικοί....

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Στις 14 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την παγκόσμια ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Ο Τίμιος Σταυρός είναι το ιερό σύμβολο της χριστιανικής θρησκείας αλλά και το καθημερινό βίωμα των χριστιανών. Ο Σταυρός είναι η Εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού. Εσταυρώθει ο Ιησούς Χριστός ουχί ως κακούργος και ουχί ως Θεός αλλ’ ως άνθρωπος. Δεν διέπραξεν έγκλημα αλλά επωμίσθη τις αμαρτίες των ανθρώπων για να τους λυτρώσει με τον θάνατον και την Ανάστασή Του. 
  Είναι η πληγή που λύνει τις ποινές των ανθρώπων, πόνος που μεταδίδει τη ζωή, «φυσίζωος αλγηδών». Ο ματωμένος Σταυρός του Κυρίου έγινε από όργανα τιμωρίας, όργανο σωτηρίας. «Ου γαρ έτι καταδίκης εστί τιμωρία αλλά τρόπαιον εδείχθη ημίν σωτηρίας» λέει ένα τροπάριο. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «αυτό το καταραμένο και αποτρόπαιο σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας, τώρα έχει γίνει ποθητό και αξιαγάπητο». Το αντικείμενο της αισχύνης έγινε η δόξα της εκκλησίας.  Της κατάρας το σύμβολο έγινε «αράς της αρχαίας λύτρον». «Χαράς σημείον», «ζωής ταμείον», «νικοποιόν όπλον». Όργανο θυσίας σωτηρίας, χαράς, αγιασμού και χάριτος. Έχει γίνει «όπλον ειρήνης, αήτητον τρόπαιον».
            Σταυρός! Το ακατάλυτο σύμβολο της θυσίας και το μέτρο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Πάνω στο ξύλο του Σταυρού, μαζί με το πανάχραντο σώμα Του, ο Κύριος κάρφωσε τις αμαρτίες μας. «Σταυρός υψούται σήμερον και κόσμος αγιάζεται». Η Εκκλησία ιδρύθηκε με το Σταυρό του Ενός και συνεχίζεται με το σταυρό όλων μας. «Όσα ο Ιησούς εδίδαξε με το Ευαγγέλιο σε τρία χρόνια τα ανακεφαλαιώνει πάνω στο Σταυρό σε τρεις ώρες», τονίζει ο Άγιος Αυγουστίνος. Ο Σταυρός είναι το σημείο της καταλλαγής και συμφιλίωσης με το Θεό.
            Ένας Αγιορίτης τονίζει: «Πριν σου στείλει ο Θεός το σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια του, τον εξέτασε με τη θεία λογική Του, τον έλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μη τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπελόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε, και τον απέθεσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε από το Γολγοθά προς την Ανάσταση».
            Ο Εσταυρωμένος αγαπά τον παραπλανημένο άνθρωπο, θέλει την ευτυχία του και ανεβαίνει στον Γολγοθά για την σωτηρία του. Από εκεί, με τον ιδρώτα της μεγάλης αγωνίας και το θείο αίμα των πληγών του εκπληρώνει το έσχατο χρέος για την αλήθεια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη όλου του κόσμου. Ο Σταυρός είναι η σταυρωμένη αγάπη.
            «Ολόκληρος ο Χριστιανικός πολιτισμός θεμελιώθηκε στη θανάσιμη αγωνία ενός Εσταυρωμένου (Χρ. Μαλεβίτσης). Μονάχα μάτια γεμάτα δάκρυα κι αγνές ψυχές μπορούν να ατενίσουν τον Ιησού, που ύψωσε σε αντικείμενο λατρείας την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Ο Ιησούς είναι ο μόνος στον κόσμο που μίλησε από τη μεριά του θύματος του κόσμου τούτου. «Ο Σταυρωμένος Χριστός είναι ο Σταυρωμένος άρτιος άνθρωπος» (Ν. Καζαντζάκης). Για να μπορέσεις να πλησιάσεις τον Εσταυρωμένο, ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος είναι να σηκώσεις πάνω στους ώμους σου τον πονεμένο άνθρωπο. Είναι το μόνο φορτίο, που ξαλαφρώνει τον αχθοφόρο και τον ανυψώνει στο Θεό. Ο Εσταυρωμένος λύτρωσε τους ανθρώπους. «Ο Χριστός θα αγωνιά πάνω στο Σταυρό ως τη συντέλεια της Ιστορίας. Δεν πρέπει να κοιμηθούμε όλο αυτό το διάστημα» γράφει ο Πασκάλ. Πάνω σ’ αυτό το ξύλο της ατίμωσης με αδημονία και αγριότητα σταυρώθηκε το πολυτιμότερο συστατικό της ζωής και της μοίρας μας, η αγάπη.
            Σήμερα ο Χριστός ξανασταυρώνεται σαν την αλήθεια. Το κύριο χαρακτηριστικό της διαφθοράς είναι ο εξοβελισμός της αλήθειας. Και αυτοί που λένε την αλήθεια σταυρώνονται ... ώστε να φτάσουμε στις προβλέψεις του Γκαίτε: «Βλέπω να έρχεται ο καιρός, που ο Θεός δεν θα βρίσκει καμιά χαρά στην ανθρωπότητα. Θα πρέπει πάλι να τα συντρίψει όλα, για να ανανεώσει τη δημιουργία». Στην απελπισία του κόσμου ο Σταυρός του Χριστού και ο επ’ αυτού Εσταυρωμένος είναι ο φάρος της Ελπίδας.

Νίκος Ι. Κωστάρας

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Γιάννης Ν. Χαραλαμπόπουλος (1922 – 15-8-2011)

Αντίδωρο μνήμης




Ένας διακεκριμένος πνευματικός παιδαγωγός που χάραξε καινοτομίες και λάμπρυνε την ελληνική παιδεία. Έφυγε πλήρης ημερών από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών έχοντας διαπρέψει στο χώρο των γραμμάτων και της εκπαίδευσης. Γεννήθηκε το 1922 στο Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας όπου και κηδεύτηκε στις 17-8-2011 στη γενέτειρα του. Το 1978 εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι.
Φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και αφού απεφοίτησε διορίστηκε δάσκαλος στα Πλατάνια. Με υποτροφία συνέχισε τριετείς μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου με απόκτηση Master στην παιδαγωγική ψυχολογία.
Το 1956 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1963 διορίζεται Υποδιευθυντής στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων. Προάγεται στο βαθμό του Γενικού Δ/ντή στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως. Το 1973 αναλαμβάνει υποδιευθυντής στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών και αργότερα Γενικός Δ/ντής. Το 1981 αναγορεύεται διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με άριστα.
Το Υπουργείο Παιδείας του απονέμει τον τίτλο του Επίτιμου Γενικού Δ/ντή Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
Στο πλούσιο βιογραφικό του συμπεριλαμβάνεται η συγγραφή πολλών βιβλίων ψυχολογίας και παιδαγωγικής και πολυάριθμες διαλέξεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου.
Με την κοινωνική λειτουργό Όλγα Κάκκαβα αποκτούν έναν αξιόλογο γιο τον Νίκο, εξαίρετο επιστήμονα.
Η γνωριμία μου με τον Μεγάλο Δάσκαλο αποτελεί τιμή για μένα και οι συναντήσεις μας στον Ναό του Αγίου Νικολάου Αμαρουσίου και στο αρχοντικό του ήσαν διδακτικές και αξέχαστες για τον Καπετάνιο.
Αιωνία σου η μνήμη, φωτισμένε Δάσκαλε.

Στις 18 Αυγούστου θα τελεστεί 40ήμερο μνημόσυνο στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Αμαρουσίου.

Νίκος Ι. Κωστάρας


Άγιος Νικόλαος, Ο ΑΓΙΟΘΑΛΑΣΣΙΤΗΣ ΒΙΓΛΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ


 Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Ολόκληρη η ζωή του Αγίου Νικολάου ήταν ζωή θυσιαστικής προσφοράς. Τιμήθηκε ως ασκητής της αρετής και κήρυκας της αληθείας. Υπήρξε κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος. Λατρεύεται από τους θαλασσινούς αλλά του έχουν ιδιαίτερο σεβασμό και στεριανοί που ζητούσαν την βοήθεια του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Έτσι έρχεται βοηθός σε στεριές και θάλασσες. «Μέγας αντιλήπτωρ τοις εν τη γη και τοις πλέουσι» που αντιστοιχεί με το νεοελληνικό «του Αγίου Νικολάου που είν' της γης και του πελάου». Δεν υπάρχει πλεούμενο μικρό ή μεγάλο, που να μην υπάρχει μια εικόνα του θαλασσάρχη, στη πιο τιμητική θέση, στη γέφυρα, στο θάλαμο του Κυβερνήτη του πλοίου αλλά και στις καμπίνες των ναυτικών, φυλαχτό από τους δικούς τους. Ο Άγιος Νικόλαος είναι προστάτης των θαλασσινών αντικαταστήσας τον Ποσειδώνα και τους Διοσκούρους. Τον ευεργετικό ρόλο των αρχαίων θεοτήτων της θάλασσας αναλαμβάνει στην αρχή ο Άγιος Φωκάς από τη Σινώπη του Πόντου, που παρέλαβε την εξουσία από τον αγαθό Πρωτέα των αρχαίων και από τους «σωτήρας» Διοσκούρους, ειδικούς προστάτες των κινδυνευόντων στη θάλασσα.

Αγιοθαλασσίτη ονόμασα τον Άγιο Νικόλαο, όπως τον ονομάζουν στην Πάρο, σε μια εκκλησία κοντά στην παραλία. Επίσης θαλασσίτης ονομάζεται και το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο ακρωτήρι της Σαντορίνης, Πολλά προσωνύμια του προσάπτουν σε διάφορα εκκλησάκια και χαρακτηριστικά αναφέρω: τον Αι Νικόλα τον Οβροδέχτη και της Καδένας στη Μύκονο, τον Άγιο Νικόλα τον Στρειδά στη Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, τον Άγιο Νικόλα τον κλέφτη στην Κολοκυνθού (Ακαδημία Πλάτωνος), και στο σταθμό Πελοποννήσου τον Άγιο Νικόλα τον Χωστό, Ενώ στο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης υπάρχει εικόνα του Αγίου Νικολάου ... «του Μαχαιρομένου σε τρεις μεριές»! Επίσης στην Ζάκυνθο υπάρχει ναός του Αγίου Νικολάου του Περαστού. Γιατί από εκεί πέρασαν τα λείψανα του Αγίου κατά την ανακομιδή των λειψάνων από τα Μύρα Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας (τον Μάιο του 1087). Γεννήθηκε γύρω στα 250 μ.Χ. στα Πάταρα Λυκίας από ευσεβείς γεννήτορες, τον Ευσέβιο και την Μόνα, διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος στα Μύρα και κοιμήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 330 μ.Χ.

Ο Άγιος Νικόλαος δεν ήταν ναυτικός κι όμως το ριζικό του, ταξιδεύοντας με αιγυπτιακό πλοίο από την παραλιακή Ανδριάκη για την Χάϊφα προς τους Αγίους Τόπους, τον κατέστησε προστάτη των ναυτικών, καθότι τους έσωσε από βέβαιο πνιγμό. Και όπως αναφέρεται στο «Συναξάρι» ο Άγιος έσωσε το ναυτόπουλο που έπεσε από το άλμπουρο, όταν ανέβηκε για να κουμαντάρει τα ξάρτια.

Η σωτηρία του πλοίου εκείνου που έγινε με θαυμαστή παρέμβαση του θαυματουργού Αγίου Νικολάου υπήρξε το «αρχικό λατρευτικό πρότυπο» που συνδέθηκε από την εποχή που ζούσε με θαύματα που έχουν σχέση με τους θαλασσινούς και τα ναυτικά έργα. Εξαπλώθηκε στο ναυτικό θέμα των Κιβυρραιωτών που υπαγόταν και η Λυκία για να επεκταθεί σ' ολόκληρο το Βυζαντινό Ναυτικό κι από κει σ' ολόκληρη την Αυτοκρατορία.

Ο Άγιος Νικόλαος αναγνωρίστηκε και «εθαυμαστώθη» δια μέσου των αιώνων σε Ανατολή και Δύση. Έχει μια θαυμαστή διαχρονική επιβίωση στη θάλασσα και στη στεριά και χαρακτηρίστηκε από τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μύρων και τώρα Εφέσου Χρυσόστομος Άγιος της Οικουμένης, παραδεκτός και αγαπητός από Ανατολή και Δύση».Ο Άγιος Νικόλαος καθιερώθηκε το 1901 επίσημα ως προστάτης του Πολεμικού Ναυτικού. Τιμάται και εορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου. Αυτήν την ημέρα οι ναυτικοί τιμούν τον προστάτη τους, τον Άγιο των θαλασσών, τον Αγιοθαλασσίτη.

Επίσης, αυτήν την ημέρα γιορτάζονται από το πολεμικό ναυτικό και οι ένδοξες ναυμαχίες της Έλλης (3-12-1912) και της Λήμνου (5-1-1913).Αυτός ο πανηγυρισμός γίνεται και στα νησιά, που είναι κατεξοχήν προστάτης των ναυτικών αλλά και αυτών που ζητούν την προστασία Του από τις τρικυμίες της ζωής.Ο Άγιος Νικόλαος, ο θαυματουργός, αποτελεί ελπίδα και δυναμικό προσκλητήριο για τον σημερινό άνθρωπο της καταναλωτικής κοινωνίας.

Παραμένει μια ελπιδοφόρα προστατευτική δύναμη και είναι φύλακας στον κάθε ναυτιλλόμενο, στο κάθε ξενιτεμένο, στον κάθε αδικημένο. Στυλώνει τον γονατισμένο άνθρωπο ανοίγοντας παράθυρο ελπίδας στις ώρες φουρτούνας της θάλασσας και της ζωής.


http://fonipeiraioton.blogspot.com/2009/11/blog-post_29.html

Στον καπετάνιο Νικόλα Κωστάρα από τον ΜΗΤΣΟ ΚΑΤΣΙΝΗ


ΠΟΙΗΣΗ

ΘΥΜΑΣΑΙ

Με τις φουρτούνες πάλεψες με την αρχή τ’ αγέρα
τα πέλαγα τα όργωνες μα στάθηκες ορθός
το κύμα που σου έγινε στο βήμα σου φοβέρα
καθώς τη μάχη έχανε γινότανε ανθός.

Οργιά-οργιά εμέτρησες τ’ απόμακρα ταξείδια
ο νους σου πάντα ξάγρυπνος στη ρότα, στο σκαρί
μιγάδες δε σε κράτησαν κοντά τους με παιχνίδια
και η καρδιά σου γύρευε γαλήνη να χαρεί.

Η θάλασσα στο κόρφο σου εκοίμιζε τον πόνο
στο άγνωστο πλανιότανε η κάθε σου χαρά
το γυρισμό τον έκανες αντίσταση στο χρόνο
και με των γλάρων μίλαγες τα κάτασπρα φτερά.

Γλυκόφωνο ψιθύριζες της κλεφτουριάς τραγούδι
τα μάτια σου τα κάρφωνες σε μνήμες γονικές
στην Αρκαδία έστελνες πολύχρωμο λουλούδι
στους ναύτες σου εδιάβαζες αγάπες μυστικές.

Και πρόσω-πρόσω πρόσταζες σαν σ’ έζωνε το πούσι
μια προσευχή σου έκανες ν’ αράξεις στη στεριά
και τώρα πούσαι ξέμπαρκος στ’ ολόδροσο Μαρούσι
θυμάσαι με το λόγο σου το Γέρο του Μοριά.

 

ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΤΣΙΝΗΣ 

 «ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ»,  ΑΘΗΝΑ 1997, σελ. 47.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Μνήμη Ζηνοβίας Κωστάρα



Διαβάτες του καιρού

Μνήμη Ζηνοβίας Κωστάρα

Πέρασε κι αυτή η οδοιπόρος 
Χάθηκε στους απόσπερους δρόμους,
στη δύση του ορίζοντα.
Εκεί που τα σχήματα ξεθωριάζουν
και οι όγκοι σμικρύνονται,
σμίγουν τον ουρανό οι κορυφογραμμές·
εκεί που το κύμα ησυχάζει
βαθιά στις ρίζες των βράχων.

Μέσ’ στον καιρό
είχε φορές στο πέλαγος χαθεί·
μ’ ενα κοχύλι μίλησε γι’ αγάπη·
είχε πονέσει .

Πέρασε κι αυτή η οδοιπόρος 
Η πορεία της σβήστηκε
στα παλίνδρομα κύματα·
το διάβα της, σκιά γλάρου,
που μέτρησε μια στιγμή
στης θάλασσας τη διάσταση.


Ελένη Ηλιοπούλου Ζαχαροπούλου

Περιοδικό Δίκη 

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ...



Του Νίκου Ι. Κωστάρα

«Χαίρε φθινόπωρο ήμερο, τη θύρα ανοίγω τώρα
που ήρθε να κρούσει η χειμωνιά, χωρίς ν’ αντιμιλήσω».
(ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ)

Το φθινόπωρο είναι μια από τις εποχές του έτους, που διαδέχεται το θέρος και προηγείται του χειμώνα. Μια εποχή που συμπιέζεται ανάμεσα στο καλοκαίρι και στο χειμώνα. Κατά τη διάρκεια της εποχής αυτής, ο Ήλιος εκτελώντας την ετήσια φαινόμενη κίνησή του, διαγράφει το τόξο της εκλειπτικής, που περιέχεται μεταξύ φθινοπωρινού ισημερινού σημείου και χειμερινής τροπής που αρχίζει στις 23 Σεπτεμβρίου και τελειώνει στις 22 Δεκεμβρίου. Κάθε εποχή έχει τη δική της χάρη, τις παροχές της, τις ωφέλειες, τις ομορφιές, τα ήθη και έθιμα, τις εποχιακές ελληνικές παραδόσεις. Το φθινόπωρο έχει γλυκύτητα και φυσικό κάλλος. Το μειλίχιο φθινόπωρο μας δίνει κάποια ανάσα γαλήνης και αυτοσυγκέντρωσης. Είναι «το τελευταίο και γλυκύτερο χαμόγελο του έτους», όπως το χαρακτηρίζει ο ρωμαίος σατυρικός ποιητής.
Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που μαζευόμαστε σπίτι και προσπαθούμε να επαναπροσεγγίσουμε και να αναθεωρήσουμε τον χώρο και τον χρόνο μας, την πορεία μας στη ζωή.
Η ώρα του φθινοπώρου είναι στιγμή ανακούφισης από τη δοκιμασία του καλοκαιριού. Αυτό που δεν μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος της τσιμεντούπολης, για να χαρεί όπως πρέπει και όπως χρειάζεται την φθινοπωρινή φύση. Αδυνατεί ν’ ακούσει το σήμαντρο της ώρας του φθινοπώρου. Ακούγεται ο ελαφρός τριγμός ενός φύλλου, που αποκολλάται ο μίσχος του και ύστερα από ανάερους ελιγμούς σύρεται στο έδαφος πελιδνό από τη θανάσιμη ευτυχία του. Ο αέρας σκορπίζει τα πεσμένα φύλλα και ο τόπος βάφεται από τα χρώματα του φθινοπώρου. Είναι η εποχή που τα φυτά μπαίνουν στη διαδικασία της φυλλόπτωσης, κατευθύνοντας όλα τα θρεπτικά συστατικά τους στο βλαστό για το χειμώνα. Τα φυλλώματα στα δέντρα, τα λουλούδια στους κήπους σαλεύουν με λύπη για τη ζωή τους, που τελειώνει και γενικά τα τοπία σέρνουν ένα βουβό κλάμα προμαντεύοντας πως κάτι θα πεθάνει.
            Η θάλασσα αφήνει διαφορετικό απόηχο χτυπώντας τα βράχια, τ’ αγέρι κομίζει καινούργιες οσμές από το νοτισμένο χώμα της γης καθώς δέχεται με λαχτάρα τα πρωτοβρόχια για να δροσίσουν τα πυρωμένα σωθικά της. Το νοτισμένο χώμα και το νέο χορτάρι απαλύνουν τον βηματισμό, έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται τους κρυφούς ψιθύρους, που είναι η γλώσσα της σιωπής. Στις αμμουδιές σβήνουν τ’ αχνάρια των περπατητών της χαράς. Γκρεμίζονται οι χάρτινοι πύργοι των προσωρινών ονείρων. Μια λύπη απλώνει την αρχοντική της εσθήτα κόντρα στον ήλιο και κόβει την ορμή του φωτός. «Η φύση απεκδύεται τις εσθήτες που της ύφανε η άνοιξη, με αργές χειρονομίες μιας αδιάγνωστης τελετουργίας, τις οποίες το μυστικό δεν αποκαλύπτεται» θα τονίσει ο αείμνηστος Χρ. Μαλεβίτσης.
            Από τα καταπληκτικά σήματα του φθινοπώρου προσπαθούμε να μαντέψουμε τι μας συμβαίνει, όταν σταδιακά και ρυθμικά χωνεύει η φωτιά και μένει το συντελεσμένο έργο. Το οποίο προ της απειλής του αφανισμού του φανερώνει το μυστικό του μέσα από τους συμβολισμούς της φθινοπωρινής συμφωνίας. Ο φθινοπωρινός άνεμος αναρριπίζει τη φυλλωσιά των δέντρων της ζωής μας και τα φύλλα των ημερών μας πέφτουν ένα, ένα. «Οίη περ φύλλων γενεή τοίη δε και ανδρών» πρόλαβε να πει ο μεγάλος Όμηρος (όπως είναι των φύλλων η γενιά, έτσι είναι και των ανθρώπων).
            Αγαπητό φθινόπωρο, αρνούμαι τη μελαγχολία σου και δέχομαι την περισυλλογή σου. Δύσκολα να δεχτώ πως τελείωσε το καλοκαίρι. Μα πιότερο δύσκολο πως έφτασε και στη δική μου ζωή, το φθινόπωρο της ζωής, το γέρμα της ζωής, το ηλιοβασίλεμα σ’ ένα γκρίζο και νοτισμένο φθινόπωρο.
            Καθώς παρατηρείς τα φρούτα να πέφτουν και τα δέντρα ν’ αλλάζουν χρώμα, ίσως ακούσεις έναν αναστεναγμό λύπης για το πέρασμα του χρόνου σαν τους γλαφυρούς στίχους του αξέχαστου Κώστα Χατζόπουλου:
«Κι έχει το φθινόπωρο / γύρω σου σταθεί / μια ζωή χαμένη. / Σ’ ένα φως χλωμό / σαν περικοκλάδι / γύρω στον κορμό / πλέχτηκες ψυχή / στο χλωμό φθινόπωρο / και στο αχνό το βράδυ.»
            Από κάθε άλλη εποχή το φθινόπωρο μας είναι περισσότερο οικείο. Διότι η ύπαρξη φανερώνει το βαθύ της νόημα την ώρα που κορυφώνεται το δράμα της. Το φθινόπωρο είναι η εποχή περισυλλογής και ευθύνης. Είναι η αρχή της καινούργιας σχολικής χρονιάς.
            Το φθινόπωρο ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες της σμίλης και του χρωστήρα, πολυάριθμες δε είναι οι σχετικές αλληγορικές κατά το πλείστον παραστάσεις. Η εποχή αυτή ως αποτελούσα το αποκορύφωμα της φύσης, παριστάνεται συχνά με τη μορφή ώριμης γυναίκας, ανάμεσα σε διάκοσμο από ώριμα φρούτα, με τη μορφή δε αυτήν απαντάται και στους αρχαίους ως μια των Ωρών, που λέγεται Καρπώ (καρποφώρος). Ετούτη την εποχή γίνεται ως γνωστό, ο τρύγος, μαζεύουν τις ελιές, σπέρνονται τα δημητριακά, φυτεύονται τα περισσότερα είδη λαχανικών και ξεπετάγονται τα ευωδιαστά τα πανέμορφα κυκλάμινα. Τα φθινοπωρινά κυκλάμινα που μας χαρίζουν μια ανείπωτη ομορφιά και αισθητική απόλαυση και μας προμηνύουν ότι θα έρθει πάλι άνοιξη...


Νίκος Ι. Κωστάρας