* Επιμέλεια σελίδας: Πάνος Σ. Αϊβαλής, δημοσιογράφος

Καλό ταξίδι καπετάνιε θα σε θυμόμαστε για πάντα...

Click to get cool Animations for your MySpace profile
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...............................................Καλό ταξίδι καπετάνιε θα σε θυμόμαστε για πάντα...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ



Του Νίκου Ι. Κωστάρα

«Μη σκύβεις ποτέ το κεφάλι... ψηλά να το κρατάς
για να θωρείς τον ήλιο της ζωής και της λευτεριάς»

Διονύσιος Σολωμός



            Μιας λευτεριάς που μας χάρισαν οι προγόνοι μας το Εικοσιένα με αίμα και θυσίες για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Γι’ αυτό σ’ αυτή την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου καλούμαστε να συμμετάσχουμε. Γιατί η Εθνική Επέτειος είναι η ώρα συλλογικής μνήμης του λαού. Χαρά στο λαό που ξέρει να γιορτάζει τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας του. Ο λαός αυτός δε θα χαθεί ποτέ από το πρόσωπο της γης. Και όπως προστάζει ο Γέρος του Μοριά «πρέπει η μέρα εκείνη να δοξάζεται αιώνες αιώνων, εωσού στέκει το έθνος, διότι ήταν η ελευθερία της πατρίδος». Γιατί «τη λευτεριά μας δεν τη βρήκαμε στο δρόμο», όπως τονίζει ο Μακρυγιάννης ξεπήδησε μέσ’ από αίματα και ολοκαυτώματα των πρωταγωνιστών του ξεσηκωμού του Νέου Ελληνισμού. Οι ήρωές μας είναι εικονίσματα, πρόσωπα καμωμένα για προσκυνήματα και φιλήματα. Γι’ αυτό ο εορτασμός της εθνικής επετείου είναι κυρίως πράξη ευγνωμοσύνης, ένα μνημόσυνο των ηρώων και των μαρτύρων που μας χάρισαν το υπέρτατο, το αγαθό της ελευθερίας. «Πατρίς, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνας, ότι θυσιάσθηκαν διά σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς
άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, όπου ήσουν χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών...» (Μακρυγιάννης)
            Η ελληνική επανάσταση προήλθε από τη σιδηρά θέληση ενός λαού αποφασισμένου ή να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει ελεύθερος σφυροκοπώντας οκτώ ολόκληρα χρόνια το πυρωμένο αμόνι της λευτεριάς. Γι’ αυτό και η συμμετοχή τους ήταν καθολική. «Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε  άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμίατης ελεθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προαστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την επανάσταση» (Θ. Κολοκοτρώνης, ομιλία του στην Πνύκα 13-11-1838). Και όπως τονίζει ο Ν. Καζαντζάκης: «Σκοπός της Ελλάδος στάθηκε πάντα να μετατρέψει τη σκλαβιά σε ελευθερία».
            Το Εικοσιένα είναι η ιερή κιβωτός του ελληνισμού με την οποία στην αγκάλη είναι προορισμένο να περνά απείραχτος από τη φθορά του χρόνου. Είναι το ταμείο προτύπων και υποδειγμάτων βίου που γαλβάνισε με αίμα η ιστορία και τα ύψωσε εκεί όπου στρέφεται ο άνθρωπος για να ζητήσει εμπνεύσεις βίου.
Κι όμως σήμερα ξεχάσαμε το εικοσιένα. Τούτο είναι η μεγαλύτερη κακοτυχία της νεοελληνικής ιστορίας. Πάσχουμε από συμπτώματα αμνησίας και αδιαφορίας. «Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μέσα στη χώρα» (Κ. Παλαμάς). Στρουθοκαμηλίζουμε. «Κεφάλι χωρίς μνήμη είναι θέση αφρούρητη», όπως τόνισε ο Ναπολέων. Ξεχνάμε ότι για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες χρειάζονται αγώνες. Και εμείς πως εκπαιδεύουμε τα νιάτα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας χιλιετίας; Ο τεσσάρων αιώνων πολιτικός ραγιαδισμός γίνεται σήμερα πνευματικός ραγιαδισμός. Η άλωση της ψυχής ενός λαού οδηγεί ευθέως στον εθνικό θάνατο. Η απελευθέρωση απέδειξε ότι η ελευθερία μπορεί να φανεί καταστροφική αν η ψυχή χάσει την αυτοσυνειδησία της και το φρόνημα αλλοτριωθεί. Η ελευθερία είναι μια ευθύνη που συνεχώς καταχτιέται και διαρκώς κινδυνεύει. Ελευθερία θα πει ευθύνη, γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι τη φοβούνται.
Κάποτε ρώτησαν ένα σοφό αγράμματο, σαν το Μακρυγιάννη, που όμως η ιστορία δεν φύλαξε το όνομά του κι έμεινε στην αφάνεια μαζί με τους άλλους ανώνυμους μάρτυρες του Γένους, όταν τον άκουσαν να τραγουδάει ένα κλέφτικο:
-        Βαρύ καημό δείχνεις να ΄χεις για τη λευτεριά, γέροντα, μα πες μας, τι είναι τούτη η λευτεριά; Από που κινάει κι από που έρχεται;
-        Κι ο γέροντας αποκρίθηκε: Αυτός ο ουρανός που μας σκέπει είναι η λευτεριά. Πούθε αρχίζει και που τελειώνει, κανένας δεν μπορεί να σ’ αποκριθεί. Αλλά τον βλέπεις, τον νιώθεις. Και σαν βρεθείς ψηλά, στα κορφοβούνια, θαρρείς πως φτάνει ν’ απλώσεις το χέρι σου και να τον αγγίξεις. Αλλά πρέπει, λέγω, να βρίσκεται ψηλά. Για να αγγίξεις τη λευτεριά πρέπει να στέκεσαι ψηλά...
            Μην αφήνουμε λοιπόν τους νέους ανιστόρητους. Το βαθύτερο χρέος μας σήμερα είναι να ανοίγουμε προσεκτικά το βιβλίο της ιστορικής μνήμης για να έχει συνέχεια αυτός ο δοξασμένος τόπος και να διδάσκει τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Νίκος Ι. Κωστάρας

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Η Άνοιξη είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα


Η  ΑΝΟΙΞΗ

Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Η Άνοιξη είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα. Ένα μήνυμα που η φύση ψάλλει για την ομορφιά της ζωής. Ένα μήνυμα του Θεού για τα δημιουργήματα του, ο παλμός της αιωνιότητας, η διαιώνιση της ζωής, το χαρμόσυνο άγγελμα, το ξύπνημα, το ξημέρωμα, η αυγή, το χαμόγελο, ο έρωτας,. η αγάπη.
Η Άνοιξη είναι η ελπίδα, που κάθε χρόνο ξανάρχεται, για να δώσει στους ανθρώπους την εκπλήρωση μιας ζωτικής χαράς και ολοκλήρωσης, για να ανθίσει το χαμόγελο που αναζωογονεί τις ελπίδες. Η Άνοιξη είναι η εποχή της βλάστησης και των λουλουδιών. Το ξεπέταγμα της φύσης, ύστερα από μακρά χειμερινή νάρκη. Κάθε γωνιά γης εκπέμπει μηνύματα απαλλαγής από τον λήθαργο. Η βλάστηση και σε συνέχεια η ανθοφορία είναι τα κυρία χαρακτηριστικά της Άνοιξης. Ξεκινάει με την αλλαγή του κλίματος και τελειώνει με το τέλος των λουλουδιών και της ωρίμανσης των καρπών -μία μυστηριώδης διεργασία συντελείται Από τα εσώτερα του εδάφους, αναφαίνονται σκιρτήματα, όπου μαρτυριέται το σφρίγος της ζωής. Όλα τους σιωπηρά -αγόγγυστα, με αρμονία και κάλλος, πασχίζουν να ντύσουν στα γιορτινά της τη γη. Τα δέντρα ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη, μπουμπουκιάζουν, ανθίζουν και τα πουλιά τιτιβίζουν την ομορφιά της Άνοιξης, που είναι η ομορφιά της ζωής. Και ο άνθρωπος, όταν είναι Άνθρωπος, αγκαλιάζει την ωραιότητα, τα αγαθά της ζωής, την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, την καλοσύνη, την ανθρωπιά, τον έρωτα, που είναι η πηγή της ζωής. Ό έρωτας έστησε χορό με τον ξανθό Απρίλη", θα ψάλει ο εθνικός μας ποιητής. Και ο εθνομάρτυρας λεβεντοπαπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, θα αναστενάξει: «Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι...».
Ενώ η Παναγιά θα ανακράξει «ω γλυκύ μου έαρ!...» και ο Ιταλός ποιητής ψάλλει: «ω νεότητα, άνοιξη της ζωής, ω άνοιξη, νεότητα του έτους». Και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Είπα στη μυγδαλιά: Μίλησε μου για το Θεό! Κι η μυγδαλιά ανθοβόλησε!». Η Άνοιξη είναι η πιο ανέμελη εποχή και κινείται εκτός ιστορίας. Δεν εμποδίζουν τον άτεγκτο βηματισμό της, ούτε πόλεμοι, ούτε οικονομικές καταστροφές. Είναι η πρόκληση της Φύσης.
Η ερωτική έκρηξη της φύσης συναντά τα σοφά λόγια του Ησιόδου «έαρι πολείν» (την άνοιξη να οργώνεις). Η άνοιξη είναι παντού γιατί είναι σύμβολο. Ευαισθησία και ρομαντισμός. Έρωτας και ανησυχία. Αισιοδοξία και σπινθήρας. «Συνάντησα την Άνοιξη / σ’ ένα ρόδο / κι η ψυχή μου γέμισε λουλούδια» (παλιό γιαπωνέζικο χαϊ καϊ)
Η σάρκα του κόσμου συσπάται από τους ρυθμούς της δημιουργίας. Κάθε νέα Άνοιξη μας βεβαιώνει, πως η δημιουργία συνεχίζεται Διότι κατ’ αυτήν ανασταίνεται η ζωή, ιδίως η φυσική ζωή. Ένας βόμβος προετοιμασίας συνεπαίρνει τα βουνά και τις πεδιάδες. Ακόμη και στα σοκάκια οι σπόροι ανησυχούν και σχίζονται στα δύο, για να ελευθερώσουν το φύτρο τους. Τα μπουμπούκια τελούν σε ερεθισμό με την ευωδιαστή πνοή τους, στέλνοντας το ευωδιαστό μήνυμα της άνοιξης και παρασκευάζουν τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών, για να δοθούν στον ήλιο και στη μέλισσα. Κι αυτή η ομορφιά της Άνοιξης επηρεάζει την πανίδα, το ζωικό βασίλειο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον έρωτα, τη διαιώνιση του είδους.
Γιατί, όλα αναστατώνονται, όλα γίνονται πιο ευαίσθητα, πιο τρυφερά! Χυμός του κόσμου ο έρωτας, γεννά τις νέες ρίζες. "Σπέρμα της νέας ζωής", θα πει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, αλλά σήμερα έχουμε υπογεννητικότητα.
Η Άνοιξη είναι η εποχή που επηρέασε βαθιά τη σκέψη του ανθρώπου από τα πανάρχαια χρόνια. Σ' αυτό το κλίμα συνέλαβε την ιδέα της ανανέωσης της ζωής, που είναι το μυστικό της, Και το ανακαλύπτεις στη θέα του ταπεινού αγριολούλουδου, στο πέταγμα μιας μέλισσας, στο αηδονόηχο κελάηδημα ενός πουλιού, στο άδολο χαμόγελο μιας κοπέλας, στον απαλό παφλασμό του κύματος στο ακρογιάλι, στο κελάρυσμα της ρεματιάς, στο εύηχο θρόισμα της λεύκας, στα βελάσματα του κοπαδιού, στη φλογέρα του τσοπάνη, που σήμερα την αντικατέστησε το τρανζίστορ, ακούγοντας τραγούδια του έρωτα και της αγάπης.
Ναι, ευτυχώς, η Άνοιξη ζει ακόμη κι έχουμε κάτι ευχάριστο να πούμε, γιατί "η φύση δίνει φιλιά στα ζωντανά πλάσματα της Δημιουργίας".
Αυτά είναι θύμισες της παιδικής ηλικίας, που θέλουν να σε διώξουν από τη σκληρότητα της τσιμεντούπολης, για να βρεθείς στη φύση, στην εξοχή, εκεί που νιώθεις την ομορφιά της ζωής και ερωτεύεσαι με τη ζωή, με το θεό, με τη φύση, με την Άνοιξη. “Ώ. φύση, από σένα τα πάντα, εντός Σου τα πάντα, σ’ εμένα τα πάντα» (Μάρκος Αυρήλιος). Η Άνοιξη χαρίζει στην Ελληνική Γη μια ασύγκριτη ομορφιά, που εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε μεγάλη ευθύνη για την προστασία της, καθότι, όπως έχει γράψει μελαγχολικά ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης: Τα πεύκα και τα λιόδεντρα, τα σάρωσαν οι πολυκατοικίες". Ο σημερινός άνθρωπος, με την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση της ζωής του, έχει απομακρυνθεί από τη φύση. Απομυζά, χωρίς σύνεση, τους φυσικούς πόρους και ανατρέπει τους κανόνες βιολογικής ζωής, απειλώντας με αφανισμό τη φύση, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Οι προγονοί μας τιμούσαν κάθε χρόνο το Θεό της Άνοιξης, Διόνυσο, πανηγυρίζοντας τον ερχομό του με το πανηγυρικό ξεφάντωμα της Πρωτομαγιάς, του μήνα "με τα πολλά λουλούδια / με τις δροσιές και χλωρασιές / με τα πολλά αηδόνια../”. Αλλά σήμερα δεν υπάρχουν θεοί, ούτε μύθοί. τους καταστρέψαμε εμείς, ξεριζώνοντας ακόμη και τους μικρούς θάμνους και τα θυμάρια, για... οικοπεδοποίηση και αλλοτρίωση. Κι έτσι, στεγνώνουμε από το χυμό της ζωής, με το άδειασμα της ψυχής και το στένεμα της καρδιάς, χωρίς αγάπη και ανθρωπιά. Κάτι που έχουμε ανάγκη για τη διαβίωση του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής. Και μην ξεχνάμε, ότι η φύση χαμογελά, αλλά και εκδικείται. «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις» (Οδ. Ελύτης)

Νίκος Ι. Κωστάρας